خدا مرا میخواند

پاییز از من می ترسد...

او خوب میداند که اگر بر من جفا کند...

گلدان خالی ایوان قلبم را...

پر می کنم از یاسهای کاغذی.

غصه ها تا به من میرسندسرشان را می دزدند.

آخر مرا میشناسند...

من در مسابقات تیر اندازی عشق نفر اول شده ام.

درد ها اگر سالها بی خانمان باشند ...

راهی به تن من نخواهند برد...

همقطارانشان قصه ها از این تن گفته اند....

تنی که درد ها را با لبخندی ژرف ذوب می کند.

شاهزاده غم مرا که ببیند سر تعظیم فرود می آورد.

من قلمرو پادشاهیش را همین چند وقت پیش ....

با قهقه ای از ته دل در اختیار گرفتم.

اندوه با چشمانی قرمز و آتشین، تنها به من خیره می شود...همین

سالهاست که در فکر انتقام است

من بچه هایش رابا مهربانی خویش کشتم.

خورشید و سکوت هم پیمانان من هستند.

چند روز پیش زادروزم بود...

کوه با کیسه ای از صلابت به دیدنم آمد

عشق ، سبدی پر از خاطری آسوده و شاد ، زیر بغلم زد.

وفا آهسته به گوشم گفت....تو  تاج سرمایی

گذشت ،غنچه ای از اعماق وجودش را برموهایم گذاشت

من امشب به دیدار خدا خواهم رفت.

بین من و او هر شب راهی از جنس بلور فرش میشود.

ایمان ...منتظرت بودم ...چقدر دیر کردی!...نفس نفس میزنی

کجا بودی ؟

کم لطفی نکن...این بار راه بلورین مرا روشن تر کن

یادت نیست ؟ آن بار زمین خوردم و شیاطین به من خندیدند.

راه را روشن کن

به دیدار خدا خواهیم رفت.